اسفنج دریایی سن: ادیاکاران - امروزه |
|
طبقهبندی علمی |
دامنه: |
یوکاریوتها |
فرمانرو: |
جانوران |
شاخه: |
اسفنجتباران گرنت در تاد، ۱۸۳۶ |
ردهها |
اسفنجهای آهکی اسفنجهای شیشهای اسفنجهای شاخی
|
اِسفَنجهای دریایی از جانوران آبزی هستند. سه ویژگی مهم اسفنجها اینست که وسیله حرکتی ندارند، ناجنبندهاند و شکل معینی ندارند.
اسفنجهای دریایی از نظر علمی شاخهای از جانوران را تشکیل میدهند که اسفنجتباران (Spongiaria) یا روزنکتباران (Porifera) نامیده میشود. این شاخه، شاخهای از جانوران آبزی غالباً دریازی پالیدهخوار است که استخوانبندی آنها از رشتههای کلاژنی و سوزنههای(spiculess) کلسیمی یا سیلیسی تشکیل شده است و یاختههای تخصصی آنها بهصورت بافت سازماندهی نشده است.[۱]
اسفنجها، موجوداتی بیمهره هستند که در دریا زندگی میکنند. تا قرن گذشته بعضی از مردم اسفنجها را به اشتباه جزو گیاهان میدانستند، امّا در اصل اسفنج غذاسازی نمیکند و بنابراین اسفنجها در دستهٔ جانوران محسوب میشوند. این جانوران از هر لحاظ ساده هستند. اسفنجها به طور کلّی توانایی حرکت ندارند امّا در نمونههای نادر توانایی خزیدن دیده میشود. این جانوران نه اندامی برای بینایی دارند و نه اندامی برای شنوایی امّا باز هم در نمونههای نادر توانایی عکس العمل در برابر نور و روشنایی را دارند.
اسفنجها پریاختگانی هستند که به حالت ثابت زیست نموده و دارای اسکلت داخلی کلسیتی یا سیلیسی میباشند. پدیدههای جانشینی مانند سیلیسی شدن و کلسیتی شدن تا حدودی تشخیص انواع فسیلهای آهکی اسفنجها را از اسفنجهای سیلیسی مشکل مینماید.
بطور کلی اسفنجها در دریاها (آبهای شور) و یا آبهای شیرین زندگی میکنند. در کف دریاهای کنونی تودههای عظیمی از اسفنجها پراکنده هستند. انواع مختلفی از اسفنجهای آهکی در تمام مناطق کره زمین زندگی میکنند. اسفنجها چون ار جانوران ثابت هستند به اجسام سخت احتیاج دارند؛ بنابراین تجمع آنها در حوضچههایی که کف آن از قلوهسنگ، تخته سنگ، ریگ و شن و ماسه پوشیده شده باشد بیشتر است.
اسفنجها در آبهای نیمکرهٔ جنوبی گسترش بیشتری دارند؛ و در حقیقت در تمام آبهای نیمکرهٔ جنوبی به عمق ۱۰۰ تا ۵۰۰ متری سکونت دارند و این موضوع به علت حرکت کوههای یخی است که به طور دائم به اقیانوس وارد میشوند و شرایط لازم را برای زیستن اسفنجها فراهم میسازند. اسفنجهای آهکی در اعماق کم و اسفنجهای سیلیسی در اعماق زیاد زندگی میکنند. اسفنجهای دارایسوزنههای (اسپیکولهای) چهارمحوری و شاخی سیلیسی هم در اعماق کم و هم در اعماق زیاد زندگی میکنند. بررسیهای کنونی نشان داده است که بعضی از اسفنجها تا عمق ۶۰۰۰ متری دریا میتوانند زندگی کنند. این قبیل اسفنجها دارای تیغههای درازی نظیر خارداران هستند و شکل آنها نیز کشیده میباشد. اصولاً در آبهای سرد مثل قطبها اسفنجها پراکندگی بیشتری دارند. اسفنجهای شاخی اصولاً در آبهای استوایی تا عرض جغرافیایی ۴۵ درجه پراکندگی دارند. از اسفنجهای شاخی و اسپونژینی اثری خارج از این حوزه نیست. در اسفنجهای دیگر، هر قدر به طرف قطبین نزدیک شویم سوزنهها درشتتر میشوند. شوری آب تأثیر زیادی در زندگی اسفنجها دارد. اگر میزان شوری تغییر یابد، تعداد آنها نیز کاسته خواهد شد. جریان آب نیز تأثیر زیادی در زندگی اسفنجها دارد. تکثیر اسفنجها در مناطقی که آب جریان دارد بیشتر است.
شکل اسفنجها نسبت به محیط زیستشان متغیر است. شکل اسفنجهای داخل خلیجها بادبزنی با صفحات چینخورده، در آبهای متلاطم به شکل انگشتی و اسفنجهای مناطق کمعمق، پوستی یا بالشی میباشند. در زمان جزر و مد دریاها موقعیکه اسفنجها در خشکی قرارگیرند، دهانهایشان را میبندند تا از خروج آب از بدنشان جلوگیری شود. به طور کلی اسفنجهای امروزی در منطقه کرانهای تا نسبتاً عمیق دریا زندگی میکنند و هیچوقت کلنی حقیقی را تشکیل نمیدهند. مطالعهٔ اسفنجها در گذشته نشان میدهد که زندگی اسفنجها در گذشته از نظر عمقسنجی با انواع کنونی فرق میکند. مثلاً در سنگهای دوره کرتاسه غالباً در رخسارههای ساحلی پیدا میشوند ولی در زمانهای بعدی بهتدریج به اعماق زیادتر مهاجرت نمودهاند؛ بنابراین میتوان نتیجه گرفت که اسفنجها در گذشته از اعماق کم به اعماق زیادتر مهاجرت داشتهاند. از طرفی اسفنجهای امروزی غالباً انفرادی هستند ولی در انواع گذشنه زندگی آنها به حالت کلنی و آبسنگی بوده است و سنگوارههای آنها با آبسنگهای مرجانی وخزهزی و غیره همراه میباشند. در علم دیرینهشناسی از فسیل سوزن اسفنجها در تشخیص نوع محیط رسوبی استفاده میکنند. اسفنجها سادهترین حیوانات پر سلولی هستند و به عبارت دیگر پستترین و یا ابتداییترین جانوران پر سلولی اند. بطور کلی محیط زیست آنها آبی و غالبا دریایی بودند و به جسم خارجی متصل اند. بدن اسفنجها شبیه یک کیسه تو خالی است که در قاعده به وسیله یک پایه یا بدون پایه به جسمی متصل شده است. دیواره آن پر از سوراخهای ریز است و از این جهت به آنها روزنکتباران میگویند.
اسفنجها هم از راه جوانه زدن و هم از راه جنسی تولید مثل میکنند.[۲]
ریختشناسیویرایش
اسکلت خارجی این جانوران به طور معمول از جنس آهک است. امّا رنگهای اسفنجها رنگهای گوناگونی دارند و در یک یا دو رنگ منحصر نمیشوند. البتّه این رنگها بستگی به زیستگاهشان هم دارد. مثلاً اسفنج دریاهای مناطق گرمسیر رنگهای بسیار درخشانی دارند.
اسفنجها سادهترین حیوانات پرسلولی هستند و به عبارت دیگر پستترین و یا ابتداییترین جانوران پر سلولی اند. بطور کلی محیط زیست آنها آبی و غالبا دریایی بودند و به جسم خارجی متصلاند. بدن اسفنجها شبیه یک کیسه تو خالی است که در قاعده به وسیله یک پایه یا بدون پایه به جسمی متصل شده است. دیواره آن پر از سوراخهای ریز است و از این جهت به آنها روزنکتباران گفته میشود. حفره میانی را اسپونگوسل گویند که خود از بالا توسط منفذی به نام اسکولوم (دهانه) به خارج باز میشود. اسپونوگوسل در برخی از اسفنجها بزرگ و عمیق و در بعضی دیگر کوچک و کم عمیق است. از نظر شکل بسیار متفاوتند و ممکن است به اشکال مختلف، استوانهای، منشوری، کروی، مخروطی، گلدانی شکل، دیسکی شکل و… دیده شوند. برخی از آنها دارای پایه کوتاه یا بلند هستند. شکل حیوا ن در برخی ثابت است و در عدهای دیگر ممکن است متغیر باشد. ابعاد آن غالباً بین ۱ میلیمتر تا ۲ متر در قطر و ارتفاع تغییر میکند. اسفنجهای عهد حاضر اکثراً به رنگ خاکستری یا خرمایی کم رنگ دیده میشوند اما گاهی به رنگهای قرمز روشن، آبی، بنفش و سیاه نیز دیده شدهاند.
نوع تغذیهویرایش
اسفنجها، دستگاهی برای گوارش غذا وبه طور کلّی دستگاهی در بدن ندارند. بر روی پوست سخت بدن اسفنج سوراخهایی وجود دارد که به طریق آنها آب به داخل اسفنج وارد میشود. این سوراخها را سلّولهایی به نام اسپیکول ساختهاست. درون سوراخها را سلّولهایی به نام یقهدار فرش کردهاند. این سلّولها باعث جریان آب در سوراخها میشوند. آبی که به وسیله این سوراخها و جریانها وارد بدن اسفنج میشود، حاوی مواد ریز غذایی و اکسیژن محلول درآب دریا است. وقتی سلّولهای یقهدار غذا را جذب خود کردند، آن را به سلّولهای آمیب شکل که سرگردان هستند تحویل میدهند. این سلّولهای آمیبی شکل همانطور که گفتیم سرگردان هستند. وقتی مواد غذایی ریز را دریافت کردند به نقاطی از بدن اسفنج که نیاز به غذا دارند میرساند. مواد زائد این آب که استفاده غذایی ندارند، از سوراخ بزرگ بالای اسفنج خارج میشوند. این سوراخ بزرگ اسکولوم نام دارد.
نکاتی جالب دربارهٔ اسفنجهاویرایش
- اکثر مردم اسفنج و مرجان را با هم اشتباه میگیرند. تفاوت عمده اسفنج با مرجان نرم بودن اسفنج و سفت و سخت بودن مرجان است.
- از اسفنج برای مصارف بهداشتی مثل لیف حمّام هم استفاده میشود. برای لیف حمّام اوّل صیّادان اسفنج را گرفته، سپس آن را آن قدر لِه میکنند تا همه سلّولهایش بمیرند تا فقط اسکلت خارجی آن بماند.
- اگر شما یک سلّول زندهٔ اسفنج را در آب بیندازید، هفته آیندهاش شما به اندازهٔ یک نخود اسفنج خواهید داشت! این امر قدرت رشد و ترمیمپذیری اسفنج را نشان میدهد.
- اگر اسفنج را تکهتکه کنیم و حتی از صافی عبور دهیم، بعد از مدتی فقط یک اسفنج خواهیم دید؛ این نشان دهندهٔ قابلیت زیاد ترمیم اسفنجهاست.
طبقهبندی اسفنجهاویرایش
اسفنجها، از روی ظاهرشان به سه ردهٔ شیشهای، آهکی وبزرگ تقسیم میشوند. اکثراً ردهٔ شاخی که به صورت شاخه شاخه است و اعضای آن با مرجانهای شاخهای اشتباه گرفته میشوند. رده جدید به نام اسفنجهای همگونسوزنه نیز پذیرفته شده است.
ردههاویرایش
- اسفنجهای شیشهای (ششپرهویسان Hexactinellida)
- اسفنجهای آهکی (آهکویسان Calcarea)
- اسفنجهای شاخی (بساسفنجویسان Demospongea)
- اسفنجهای همگونسوزنه (همگونسوزنهویسان Homoscleromorpha)
منابعویرایش
ویکیپدیای انگلیسی.
- ↑ واژههای مصوّب فرهنگستان تا پایان دفتر یازدهم فرهنگ واژههای مصوّب
- ↑ شایان، زیستشناسی دورهٔ راهنمایی مرآت
دانشنامه رشد
دانشنامه کودکان و نوجوانان آکسفورد. نشر نی. ۱۳۸۳. گروهی از مترجمان